تکرار و تکرار

همه رو مرور می کنم حتی اون راننده تاکسی که چند بار باهاش هم مسیر شدم. اول از قدیمیا شروع کردم به نتیجه ای نرسیدم. از بچه های دانشگاه‏ ولی همه گرفتارن هیشکی دم دست نیست. از مغازه دارهای پایین هم نه. اینقدر راحت نیستم. خانواده؟ نه واقعا. هیچوقت حتی به اندازه سیگار فروش کنار خیابون به اینا نزدیک نبودم. دوستهای قدیمی. اینایی که هنوز میان. نه! واقعا نه. 

هیشکی حرف تازه ای نداره و هیشکی حوصله حرف زدن و حرف شنیدن بدون تکرار مکررات از سیاست و اقتصاد و دین و مذهب رو نداره. هیشکی نمیخواد در مورد اینکه تابستون رفت و داریم وارد پاییز میشیم حرف بزنه. هیشکی نمیخواد در مورد اینکه هنوز هم شکل های عجیب ابرها می تونه باعث سرگرمی بشه و در مورد اینکه اسمشون چیه و تازگیا چند مورد جدید کشف کردن حرف بزنه. کسی نیست بدون اینکه اول ناسزا نگه به وضعیت الان و وضعیت ارز و این چیزا رو وسط بکشه بحثی رو شروع کنه. هیشکی قرار نیست وسط یه گپ دوستانه ازون لبخندهای نازک بزنه و دستشو زیر چونه ش بگیره یعنی دارم لذت میبرم ازین لحظات. 

کجا رو میشه گشت همچین آدمی رو پیدا کرد؟ شاید این شهر نیست، شاید تو یه روستا دشت یا حتی بیابون احتمال پیدا کردنش باشه. شاید برم دنبالش ...