یه دوست قدیمی برای جشن تولد چهارسال پیش یه هارمونیکا یا همون سازدهنی هدیه داده بود. همیشه دلم میخواست یاد بگیرم. یه مدت دنبال استادش گشتم. کسی رو تو این شهر پیدا نکردم که بگن خوبه.
بعضی وقتها نگاش می کنم میگم مگه چیکار داره خودت بشینی یاد بگیری. نمیشه واقعا؟ یه اراده میخواد دیگه. یه جورایی حس میکنم بدهکار کسی هستم که اینو خریده و من گذاشتم گوشه کمد دیواری لای وسایل بماند که کتاب آموزشی هم خریده بود اما بعدش به این نتیجه میرسم که با این زندگی شلوغ و به هم ریخته خالی کردن یه وقت برای این یه کار خیلی سخته. اگه شروع هم کنم مثل خیلی کارهام وسط کار ولش می کنم و خودخوری و دلسردی بازم. پس تصمیم گرفتم به جای اینکه نوازنده بشم و نوازنده خوبی بشم شنونده خوبی باشم .
+ Cavatina
+ Feelings
خود سرزنشی خیلی بده و همهمون یه جورایی داریم این اخلاق بد رو.
باشد که دست بکشیم از این اخلاق بد که حالمون رو بد میکنه.
چه هدیه ی باحالی...
کاش بشه ترکش کرد
من استعداد موسیقیاییم زیر صفره:)) ولی از قدیم گفتن مال مفت نباید رو زمین بمونه , حالا اون ساز دهنیتون همین حکمو برا من داره
قابل نداره ولی گرفتی باید بگیری بزنی
کلا پیچوندی دیگه
نه والا. بیاد ببره. اصلا شما بیا ببر
ساز دهنی خیلی دوست دارم . میتونی خودت یاد بگیری ها . یه نفرو میشناسم که این کارو کرد ، زیادم سخت نیست .
نواختن شنیده ها لذت بخش تر از کوش کردن دوباره هست . سعیتو بکن
اتفاقا دنبال یکی بودم که بگه من تونستم خودم یا بگیرم ولی همونم پیدا نکردم.
نواختنش که خیلی بهتره ولی انگیزش باشه . باشه سعیمو می کنم
آفرین , برای اینکه بدهکار هم نشید بدین من دکوراتاقم بکنمش
به دکوری بودن و تو چشم بودنش فکر نکردم. چقدر خاطرخواه پیدا کرد. اگه یاد بگیری مال شما