از دفتر قدیمی
نزدیک یک سالی میشه میشناسمش. خیلی دلسوزه. به نظرم اگر این تنهاییش ادامه پیدا کنه حتما افسردگی می گیره. مثه من. شاید مثه گذشته من. و من نمی خوام اینطوری باشه.آدمهای خسته
عمیق ترین نوشته ها و احساسات کار انسانهای خسته ست. چه اونهایی که بعد از یک روز کاری سخت و سنگین تصمیم به نوشتن می گیرند و چه اونهایی که از چیزی رنجیده خاطره ند. حتی بهترین فرم عکاسی از چهره و معصومانه ترین و افتاده ترین حالت یک پرتره موقعیه که سوژه خسته باشه. اونوقته که حوصله نداره و شما بدون اینکه سوژه تون ژست های تصنعی بگیره می تونید عکس بگیرید.اگر از یه آدم شاد و سرحال در مورد مشکلاتش بپرسید احتمالا به منفی گرایی متهم میشین اما یک آدم خسته می تونه ساعتها بدون اینکه خسته از خسته بودنش بشه در مورد عشق، بی پولی، بیماری و یا هر چیزی که در زندگی آدمها مشکل به حساب میاد حرف بزنه. نه منظورم ناله کردن و نق زدن نیست. مشکلات جزیی از زندگی انسانهاست و در زندگی همه بالاخره به وجود میاد .کسانی هستند که فقط خواستار رد شدن از مشکلات به هر ترتیبی اند و آدمهایی هستند که مشکلات رو لمس می کنند و تو زندگی با اونها کنار میان. یاد یه مریض سرطانی افتادم که با بیماریش شاده و یکی که بیماری ام اس داره و از ناراحتی دیگران در مورد بیماریش ناراحت میشه . آدمهایی رو می شناسم که به شام شب محتاجند و پذیرفتند که سهم اونها از زندگی همینه و دوستی دارم که ساختمان می سازه و هر بار طوری ناله می کنه که انگار به محتاجتر ازین آدم روی کره خاکی نیست. همه این آدمها خسته اند. همه می خوان غم خودشون رو تفسیر کنند حتی اونهایی که قیافه های جذاب و خوشحال دارند. به نظرم اونها خسته ترند حتی لایق ترحم. فقط بین این همه آدم خسته فقط اونهایی زندگی رو می فهمند که از بارندگی خیس شدن لباس و کثیف شدن کفش رو نمی بینند. اونها فرود قطره های باران رو می بینند و بوی تازگی و خاک خیس خورده . آدمهای خسته بارانی راه رفتن در هوای مه گرفته رو دوست دارند.