ماموریت ویژه

همیشه از اینکه کاری بهم سپرده بشه و اطلاعاتی ازون کار نداشته باشم و اجراش به صورت مبهم باشه حالت گنگ و ناچاری داشتم خصوصا کاری که ارتباطی به خودم نداشته باشه و کاری باشه که هزار وجه و حالت مختلف داشته باشه و اینکه متوجه نشی باید از کجا شروع کنی. موضوع ازین قراره که یه دوست قدیمی دارم که الان روی کشتی کار می کنه و درآمد خوبی داره و آینده شغلی شم خوبه و برعکس من که کچل شدم و به نوعی بابابزرگ به حساب میام تو خیلی حالات تیپ و قیافه شم خوبه. از طرفی خانواده خوبی هم داره و به جز یه داداش بزرگتر خواهرم نداره و بابایی که شغلش ناخدای کشتی بوده و الان بازنشسته س و هی پول میذاره تو جیب بچه هاش و خوشبختانه این دوست ما زیادی ساده تشریف داره و اهل هیچی م نیست. حالا این آدم با این مشخصات من رو مامور کرده تا یه جفت خوش رنگ و لعاب با تحصیلات در حد دکترا و حالا با ارفاق پرستار براش پیدا کنم.(اینکه طرف توی بیمارستان کار کنه براش مهمه. چراش رو نمیدونم) و من موندم با این موضوع چیکار کنم. به قول عزیزی: کل اگر طبیب بودی سر خود دوا نمودی. شاید باید آگهی بزنم توی روزنامه یا از فردا برم بیمارستانها و همینطور که سرک می کشم توی بخشها به پرستارها و انترن ها بگم خانوم شما مجردی؟ اونم بگه بله و من داستان رو براش توضیح بدم. اما ازونجاییکه اونجا بیمارستانه و چاقو تیغ دم دست زیاده میترسم یکی ازینا اعصاب نداشته باشه و آخرش اینطوری بشه که خودم رو توی بخش بستری کنن. یه کار دیگه م میشه کرد اونم اینکه از مضرات ازدواج براش بگم و منصرفش کنم اما بعید میدونم منصرف بشه. بعضی وقتها آدم یه چیزی رو میخواد و ول کن قضیه هم نمیشه. تو این مورد کاملا احساس درماندگی و ناتوانی می کنم. چه داستان غم انگیزیه داستان مجردها :))