خلوت پیاده روی بعدازظهر

با دیدن جوان معلولی که گوشه پیاده رو مشغول فروختن خرت و پرت بود به این نتیجه رسیدم که هیچوقت به نتیجه خاصی نمی رسم که ملاک انتخاب خدا یا عوامل دیگه برای معلولیت این آدم یا توانایی های فوق بشری یکی دیگه چی می تونه باشه. اینجا بود که دلم خواست مثل آدمهای قدیمی فکر کنم. همه چیز رو به حکمت و تقدیر ربط بدم یا عوامانه تر شانس رو دخیل بدونم. راستش من همین ایده عوام رو بیشتر قبول دارم. شانس عامل مهمیه. اینکه چه علت ها و چه شرایطی پشت سر هم مثل چرخ دنده های یک ساعت قدیمی اینطور منظم شده باشند که عقربه های ساعت اینطوری بچرخند نه طور دیگه ای.

برای من که عادت دارم بعضی وقتها روی لبه جوب حرکت کنم و ادای بچه های پونزده و شونزده ساله رو در بیارم این عادت می تونه باعث اتفاقاتی بشه. اینکه پاهام بیفته توی جوب و بشکنه و یا اینکه ماشینی کنترل خودش رو از دست بده و بیاد سمت من. اما چرا تا الان این اتفاق نیفتاده. حتی اون موقع هایی که راحت تر ازین میشد. مثل اون موقع که وقتی اومدم توپ رو شوت کنم و پام سر خورد و سرم با شدت خورد به آسفالت . و این رو در نظر می گیرم که خیلی از اتفاقات ساده تر باعث این اتفاقات برای دیگران شده و نتایج بدی داشته. مثل بیچاره دوست قدیمی که اتفاقی زیر کامیونی رفت که دنده عقب گرفته بود و همیشه یادآوریش باعث تعجبه و پسرکی که صاعقه خورده بود توی سرش.

شانس، تصادف، قسمت، خواست خدا، حکمت، تقدیر یا هر اسم دیگه ای . فعلا این ذهن مشوش رو آروم نمی کنه.