حرفهای قبل رفتن

هر آدمی قبل از رفتن حرفهایی برای گفتن داره. چه اونهایی که خوشحالند و شوق رفتن دارند چه اونهایی که نمی خوان از اونجایی که هستند جدا بشن. مهم نیست به هر حال حرفهایی برای گفتن هست که با همیشه فرق داره. رفتن نه از اون شکل که برگشتش نزدیک باشه. رفتن شاید برای همیشه و اگر نه برای همیشه اونطوری که یه چیزهایی رو باید برای همیشه گذاشت و خداحافظی کرد با خیلی از چیزهایی که جزیی از وجود اون آدم به حساب میاد. هر آدمی قبل رفتن حرفهای مهمی برای گفتن داره. اگر خیلی ازین حرفها جایی ثبت نشده دلیلش خیلی چیزهاست. شاید کمبود وقت ،شاید وسایل سفر باید زودتر جمع می شده و شاید با آدمهایی باید خداحافظی می شده. همیشه هم اینطور بوده که آدمهای نزدیک اون آدم بعد رفتنش گفتن فلانی این آخری این حرف رو زد و این رو گفت. اینکه حرفهای قبل رفتن حتی رفتنهایی که خیلی ها خبر نداشتن از آمدنش اینقدر متفاوت و عجیبه فقط یه جواب داره. ما فقط الان زندگی می کنیم. ما جلوتر رو می بینیم. یه جورایی حس می کنیم ولی به این حس اطمینان نداریم. ندید می گیریمش. هر آدمی قبل رفتن حرفهای زیادی برای گفتن داره ولی کاش موقع رفتنش وقت برای نوشتنش باشه. حتی اگه درگوشی گفته بشه، حتی اگه شکلی باشه که با کلید روی دیوار گچی کنده و شاید هم توی سررسیدهای قدیمی و تاریخ گذشته. حرفهای آدمها موقع رفتن ترجمه نشدنیه، شاید بعد رفتن بشه فهمید چی گفتند.