تنهایی

هیچ اتفاقی توی زندگی  یکهویی و یکباره اتفاق نمی افته. در مورد تنها حرف بودن حرف می زنم. دو هفته پیش به اصرار یکی از دوستهام سر صبح جمعه و بعد از یک هفته خستگی از جام بلند شدم و رفتم به دل طبیعت تا تنها نباشم. دقیقا اواسط مسیر و موقعی که قرار داشتیم همدیگرو جای خاصی از جنگل ببینیم با یه تماس ساده معلوم شد که ایشون تشریف نیاوردن اصلا و منظورش این بوده که دوستهای ایشون دارن اون مسیر رو میرن و من باهاشون برم. از شدت ضد حال تصمیم گرفتم برم پاتوق همیشگی. همونجایی که هر کی راه گم کنه میاد. نشستم و چایی درست کردم و املت و غذایی رو که برای شاید چهار نفر بود رو تنهایی خوردم. موسیقی گوش کردم و تنهایی رفتم هیزم آوردم. روی زمین دراز کشیدم و گذاشتم سرمای زمین توی تنم بیاد. بالای سرم فقط برگهایی دیده می شد که کم کم پاییز قرار بود رنگشون رو عوض کنه. ترکیب موسیقی و برگ های درخت و پرنده هایی که از دور و برم می گذشتند آرامش عجیبی داشت. توی این حال متوجه شدم این اولین باره که تنها میام و تنها برای خودم اومدم طبیعت. همیشه یکی یا چند نفر همراه داشتم یا من همراه چند نفر بودم. از خودم توقع داشتم که دلگیر بشم ازین وضع و از تنها بودنم اما نه تنها اینطور نشد که فهمیدم خیلی وقته وضعیت اینه. یعنی خیلی وقته مهم نیست که بعدازظهرها دنبال آدمهای سابق بیان دنبالم و بریم بیرون. شاید این هم دوره ای باشه و مقطعی و شاید ازین به بعد قراره اینطور بگذره. هر چی که هست تنهایی عذاب آور چند سال قبل جای خودش رو به تنهایی لذت بخش الان داده.

Ennio Morricone  - Falls