قرص

///ممکنه با خوندن این پست حالتون بد بشه///

جلوی مغازه سوپری ایستاده بودم و زیر سایه جلوی مغازه های اون دور و بر مشغول تماشای رفت و آمد ماشین ها و آدمها بودم. این چند ماه که بیکار شدم مثل پیرمردها بعدازظهر دلم می خواد عصا بگیرم و یه گوشه ای واستم جریان زندگی رو تماشا کنم. یه دختر شاید هفده هیجده ساله وارد مغازه شد. تیپ امروزی داشت و بیخیال قواعد حاکم بر جامعه. اولش یه بسته سیگار خواست. این باعث شد سرم رو برگردونم و ببینم چرا یکی به این سن سیگار می خواد. احتمالا برای بزرگترش می خواست ولی از درخواست دومش معلوم شد که نه اینطور نیست. گفت یه بسته دویست هم بدین و بعدش هم یه آبمیوه پاکتی کوچیک. منتظر شدم خریدش تموم بشه و بره و بعدش از مغازه دار سوال کردم دویست چیه. مغازه دار چند ثانیه ای چیزی نگفت ،نگاه به ظاهرم انداخت و گفت ترا دویست. گفتم چی هست این. یه پوزخندی زد و گفت یعنی نمیدونی؟ گفتم نه. اسمش همینه دقیقا؟ گفت ترا دیگه. ترامادول. یه دفعه خشکم زد. گفتم قرص؟! این دختره قرص ترامادول گرفت از شما؟ گفت آره مشتری ثابتمه. همیشه میاد. گفتم مگه آزاده؟ گفت آره همه شهر دارندو گفت انگار تو این شهر زندگی نمی کنی و برای اینکه حرفش رو تایید کنم گفتم آره دو سه سالی هست توی یه روستای دورافتاده زندگی می کنم و خبر ندارم از اوضاع شهر و مغازه دار هم گفت همونه هیچی نمی دونی.

اوایل یعنی اون موقع که من اسمش رو تازه به شنیده بودم همه می گفتند دانشجوهای شریف می خورند که شب امتحان نخوابند. بعدش گفتن میدن به کسایی که درد زیاد دارند که تحمل درد براشون راحتتر بشه. بعدش گفتن بازیکنهای فوتبال می خورن که یه جورایی دوپینگ کنند و تازگی هم که همه میگن می خوریم که طول مدت س/ک/سمون زیاد بشه. یعنی این دارو خود معجزه ست که این همه خاصیت داره و به قول مصرف کننده هاش اینقدر ضرری نداره.یادمه دو سال پیش و موقعی که مغازه داشتم یه دکتر ترک اعتیاد برای پرینت یه صفحه اومده بود مغازه م و موقع رفتنش پرسیدم دکتر این ترامادول چیه. دکتر هم گفت هر چی هست ترک کردنش راهی نداره. اونجا بود فهمیدم این راه جدید خوش بودن تو جامعه ست با کمترین هزینه.

الان کمتر جوونی رو میشه پیدا کرد که قرص استفاده نکنه. اولش به بهانه همون دلایل استفاده می کنند و بعدش دیگه باید استفاده کنند . دیگه نمیشه ترکش کرد.  با دوزهای پایین و از صدش شروع می کنند و به دویست و بالاتر می رسه.عوارضش هم تا جایی که دیدم تشنج شدیده و همون اعتیاد و وابستگی که انگار راه گریزی نداره. همه جا هم برای فروش موجوده. از داروخانه ها بگیر تا همین سوپری های شهر و ظاهراً هر چند وقت می ریزند چند تا مغازه رو پلمپ می کنند و دو روز بعد دوباره همون داستان از سر گرفته میشه.

با یکی از آشناهای دورمون در مورد خدمتش صحبت می کردم و ازش پرسیدم چطوری تونست اون شرایط سخت رو تحمل کنه و اونم گفت به کسی نگو ولی روزی دو بسته قرص می خوردم. سال گذشته هم خبر رسید یکی زیاد خورده و بعد از تشنج می میره و دوستش به نشانه اعتراض با چاقو رفته برای چند تا مغازه خط و نشان کشیده که فلان فلان شده ها چرا ازین ها می فروشین که دوست من رو شما کشتین و از همه بدتر خبر مرگ یه دختر بیست ساله که بعد از یه دعوای مفصل با خانواده ش و خوردن همین کوفتی چند وقت پیش رسید.

الان کسی که قرص نخوره، از حالت طبیعی خارج نشه هر چند وقت و به قول قشر دانشجوهای امروزی علف و گل نزنه و بتونه تو این جامعه زندگی کنه غیرطبیعی به حساب میاد و بدتر از همه اینه که خانواده ها به کل بیخیالند. نه اینکه مثل قدیم که ما با جارو و کمربند سیاه و کبود می شدیم اینطوری تنبیه کنند اما ظاهرا همین قدر حوصله ندارند که راه درست و غلط رو نشون بچه ها بدن و حتی دیدم که دفاع هم می کنند از نتیجه ای که به دست میاد. حق هم دارند. یکی از عوارض این داروها اعتماد به نفس زیاد و توانایی انجام کارهاییه که در حالت عادی نمیشه انجامش داد.

این قرص فقط بخشی از وسایل در دسترس برای همه ست که خوشی رو به قیمت پایین تجربه کنند. در همون مغازه شربت متادون و قرص متادون و قرص هایی برای خوابیدن و مرضهای دیگه هم موجود بود. یادم نمیره که دوتا معتاد با هم سر این موضوع دعوا می کردند و اونی که سنش بالاتر بود به اون یکی دیگه با افتخار گفت من سی ساله معتادم ولی مثل شماها قرصی نیستم. شایدم راست میگه. روش سنتی شرافتش بیشتره حداقل!

بدترین وجه این موضوع اینه که این شده روش زندگی و از قرار معلوم نمیشه تغییرش داد . دوستان و آدم های آشنای زیادی توی ذهنم با این موضوع تصویر میشن و سوالم اینه. داریم کجا می ریم؟ و به چی می خوایم برسیم؟

* قضیه اون مغازه داره مربوط به دو سال پیشه.