خلوت پیاده روی بعدازظهر

همینطور که داری از توی یه پیاده رو خلوت رد میشی یه لحظه به سنگفرشهایی که از زیر پات میگذرن دقت می کنی و یکم بیشتر. چه مورچه ها و موجوداتی که زیر پا له نکردی و زندگی اونها به این بستگی داشت که تو ازونجا رد نشی یا یکم پات رو کج بگیری. اسم این رو چی میشه گذاشت؟ قسمت؟ تقدیر؟ یا شاید ما در نظر مورچه ها و سوسک ها و پشه ها خدایانی هستیم که میتونیم هر لحظه به زندگی اونها پایان بدیم و بستگی داره از پیاده رویی که اونها زندگی می کنند و دنیای اونها به حساب میاد بگذریم و قدمهای نابودکننده مون رو اونجا بگذاریم یا وسیله تفریح بچه دبستانیها بشن و بعد از بازی کردن بمیرند. حتی کشتن پشه ای که از روی عصبانیت موقع دیدن تلویزیون کنار گوشت وزوز میکنه اراده موجودی قویتر و بزرگتره که اسمش انسانه و معلوم نیست موجودات کوچیکتر به چه اسمی صداش میزنند. پشه، مورچه و موجودات دیگه شاید حتی خبر نداشته باشند که چرا میمیرند و چرا این موجود بزرگتر این کار رو می کنه.شاید از روی نااگاهی شاید تفریح شاید عصبانیت اما هر چی که هست اونها کوچیکند و هر چقدر دربین خودشون خوب باشند و مفید باشند ممکنه به اراده این موجود بزرگتر به راحتی نابود بشن.

حالا اگه قرار باشه ما جای اون موجودات کوچیک باشیم یه چیزایی سوال میشه و اون اینه که به چه اراده یی میمیریم؟ واقعا به اراده خدایی که باور همه س یا خدایی که خدای دیگه ای که نمیشناسیمش.