بیخیالی

میتونم ساعتها به صندلی لم بدم و به روبرو خیره بشم . میتونم قبل از غروب به پایین رفتن آفتاب خیره بشم و وقتی به خودم بیام که ببینم شب شده و حتی رنگ غروب هم دیگه پیدا نیست. میتونم به پنکه بالای سرم که صدای قیژقیژ بدی داره نگاه کنم  و متوجه نباشم که چه صدایی داره. در اوج بیخیالی به سر می برم. انگار که دارویی تزریق کرده باشندکه مثل یک کرم توی پیله قرار بگیری و از دنیا بی خبر باشی. اینکه یه دختربچه بازیگوش که دستش توی دستش مادرشه و داره لی لی کنان توی پیاده رو راه میره رو ببینی هیچ حسی بهت دست نده شاید مهم نباشه اما وقتی دوستت بی خبر از راه برسه و یه ماساژ حسابی به عضلاتت بده و بعدش بگه چطور بود خوب بود؟ و تو در جوابش بگی اوهوم این یعنی یه جای کار اشکال داره. بعد از اون همه طوفان استرس کار و دغدغه پاس نشدن چک هایی که کشیده بودی و طبق محاسباتت باید پاس می شدند و دعوا با شریک و جریمه های اداره بیمه و مالیات حالا دیگه حتی مهم نیست که فردا یکی از راه برسه و بگه تا فلان موقع این کارها انجام نشه باید بری آب خنک بخوری. حلا سوال اینه چرا اینطوری شد؟ و خیلی زود جوابش می رسه. خودم خواستم. تو اون اوج فشار روحی و عصبی فقط می خواستم مثل ادمهای بیخیال باشم و حالا هستم.
تعادل. این تعادل لعنتی قرار بوده برقرار بشه و نشده و اینکه قراره برای ساده ترین نیازهایی که شاید همه خیلی راحت بهش دست پیدا می کنن  من با بجنگم. معنی همه جمله های بالا شاید افسردگی و ناراحتی باشه اما اینطور نیست. من به چیزی که خواستم رسیدم. الان خیلی خوشحالترم. وقت زیادی برای خودم دارم و بعضی تفریحاتی که قبلا نداشتم. جای خیلی چیزها خالیه هنوز اما یه اتفاق دیگه افتاده. توقعی ندارم اتفاقی بیفته که وضعیت عوض بشه و این یعنی شب راحتتر می خوابم.
همیشه دنبال چالش بودم اما انگار این آخری هورمونش متوقف شده. آدم هیچ وقت قانع نیست...