خوابهایی که می بینم

             عصر امروز اومدم تو کافه دوستم نشستم و یه چایی گرفتم و یه کنج یه صندلی کنار دیوار نشستم.  دوستم همراه با یه ظرف بیسکویت بهم ملحق شد. با هم در مورد خیلی چیزا حرف زدیم. از سیاسی گرفته تا ورزشی و از اینکه چرا فوتبال اینطوری شده و بعدشم موسیقی . در مورد موسیقی دهه هشتاد و نود و اینکه موسیقی امروز اصلا به دل نمی شینه. حتی می شد خطهای صورتش رو موقعی که داره حرفهای من رو گوش میده به وضوح دید. حتی میشه فهمید اون سه تا پسری که روبرو نشستن دانشجوهای ترم اولند که از ظاهرشون میشه تشخیص داد جنوبین. هوا خوبه و با کارگر کافه شوخی می کنم. میگه تازه ازدواج کرده و کلی قرض داره همین اول کاری.

ولی یه جای کار ایراد داره. این کافه و این اتفاقات یه جاییش مشکل داره. یه چیزی این وسط درست نیست. به تابلوی روبرو خیره میشم. بله همینه. لعنتی. مگه میشه آدم توی عکس چشمک بزنه؟ تابلوی این مدلی دیدی تا حالا؟ نه یه چیز دیگه م هست. این پنکه سقفی تا حالا نبوده. خب این یعنی واقعا یه جای کار مشکل داره. و بدترش اینکه می بینی تنها  بودی و کسی دور و برت نیست. همه اینها یعنی اینکه خوابی و داری خواب می بینی و هیچ کدوم ازینها واقعی نیست. نه این کافه نه این آدمها. هیچی و اون تابلوی عجیب که با آدمی که داره چشمک می زنه باعث شد بفهمی خوابی. از اینجا به بعد تقلا می کنی به خودت فشار میاری که بیدار بشی. اما نمیشه. انگار یه چیزی نمی خواد. یه جورایی چون دستش رو شده نمی ذاره بیدار بشی. اه لعنتی ولم کن و بالاخره بیدار میشم. بله همه ش خواب بود. یه خواب لعنتی به کلی اتفاقات و جزییات و یه تابلو که بالاخره خودش رو لو داد.