روز مرگی

چه اتفاقی باید افتاده باشه که برای سر هم کردن چهارخط مطلب و نوشتن در مورد این همه موضوع سه شبانه روز فکر و تمرکز رو روی صفحه کاغذ بذاری و آخرش بعد این همه مدت به این نتیجه برسی که خودکاری که دستت گرفتی اونی نیست که همیشه باهاش می نویسی. دور شدن از خلوت و رفتن توی هیاهوی جامعه، همرنگ شدن با اجتماعی که تفریحاتش در دود و دختر و دستگاههای موبایل و کامپیوتر جمع شده از یک طرف ادامه زندگی رو تضمین می کنه و از طرفی با نهیب درونی کسی مواجه میشی که دائماً به این موضوع اشاره می کنه که این راه درستش نیست. " سخت می گیری." این کل راه حلیه که توی این مورد به ذهن خیلی ها می رسه. واقعیت اما چیز دیگه ایه. دو راه وجود داره. همرنگ شدن با وضعیت موجود و رد کردن خط قرمزهایی که تعیین کردی یا کز کردن تو یه گوشه و رسیدن به درجات عرفانی دین و مسلکی که خودت تعریفش کردی و آرامش می گیری. اما نه یه حد وسطی هست بین این دو. میشه این وسط بود اما مثل راه رفتن روی طنابیه که روی رودخانه پر از تمساح بسته شده.

"سخت می گیری. بیخیال باش. دنیا دو روزه. شاد باش."

دقیقا حس پیرمرد بازنشسته ای رو دارم که ساعت هشت از رخت خوابش بلند میشه و زن سالخورده ش براش صبحانه درست کرده. بعده کلی خوش و بش با آدمهای خونه عصاش رو می گیره و میره پیش رفقای قدیمش توی پارک و هی از قدیم میگن و می خندند و خاطره بازی می کنند. اما از این همه قسمت اولش رو دارم. کاش سن آدمها به حرکت خورشید تو آسمان وابسته نبود.