15000 قدم

امروز تصمیم گرفتم سر به طغیان بزنم و از از خونه برم بیرون. درسته خیلی کار نکرده دارم خیلی کتاب نخونده فیلم ندیده موسیقی های دانلود شده گوش نداده و کلی کارهای دیگه که همیشه موقع شلوغی و درگیری ها ای کاش ای کاش می کردم که یه وقت خالی گیر بیارم که بتونم انجامشون بدم ولی دیدن کلی منظره تکراری تو خونه با این سابقه حال و احوالی که از خودم سراغ دارم عذاب آور شده بود و زدم بیرون. داخل پرانتز. همه اینها رو گفتم که توجیحی باشه برای کار اشتباهم از دید بقیه که نباید بیرون بری و شاید رفتی و خودت هم مریض شدی و از همه بدتر پدر و مادر مریضی داری که نباید بیماری جدیدی رو بهشون انتقال بدی . ولی مثل پرنده ای که چند روز زیر ناودونی یه خونه منتظره بارون قطع بشه و بتونه دوباره پرواز کنه بیخال بارون و سرما و اتفاقهایی که شاید بخواد بیفته شدم و رفتم بیرون. (بارون و پرنده و ناودونی برای این بی مسئولیتی زیادی شاعرانه ست!). 

سوار تاکسی و اتوبوس نشدم . به این فکر کردم که چندتا آدم کنار هم و نزدیک هم و بقیه ماجرا و نتیجه این شد پیاده برم. مسیر پنج دقیقه ای سی و پنج دقیقه طول کشید و رسیدم به بازار. خب می شد حدس زد که خیلی خبری نباشه بازار به خصوص اینکه همه میگن ما امسال نه جایی میریم نه کسی میاد خونه مون. ولی نه انگار طور دیگه ای بود همه چی. شهر شلوغ! شلوغش باید کشیده باشه تا زیاد بودن آدم ها دیده بشه. شهر شلوووووغ! اصلا باورکردنی نبود که مثلا مریضی ای اومده خیلی ها مرحوم شدن خیلی ها درگیرن تو بیمارستان ها خیلی ها خبر ندارن مریضند و دارن انتقال میدن به بقیه . دست فروشها خیابون ها رو گرفته بودن زیر سلطه خودشون و مردمی که کل حفاظتشون یه ماسک و بعضی ها به علاوه یه دستکش. خب چی میشه گفت. خیلی ها نیازهای روزمره رو باید خرید کنند. دست فروشها هم که با این وضعیت کسی براشون دل بسوزونه پس راه خودشون رو میرند و دوست کتابفروشی که در همون نزدیکی مغازه ش باز بود و می گفت ده میلیون چکش همین الان برگشت خورده و نمیدونه چه کاری باید بکنه.ولی اینها به کنار انگار بعضی ها هنوز دلشون به رفت و آمد و عید بودن خوشه. مشخص بود بعضی ها برای خرید عید اومدن. آجیل و هفت سین و کفش و لباس برای بچه ها می گرفتن و این وسط بازار به این شلوغی داروخونه ای که هر کی میرفت داخل برای ماسک و دستکش و بقیه چیزهایی که برای دور موندن از مریض شدنش نیاز بود رو می پرسید. 

درک این همه تناقض برای مخم که چند روزی تو خونه مونده بود قابل درک نبود. میگن بمونید تو خونه تا مریض نشید. تو خونه بمونند که چطوری خرید کنند. اگه سر کار نرن و مغازه ها نباشه که از کجا هزینه های زندگی در بیاد. اگه این بیماری خطرناکه که هست پس چرا داروخونه ها ماسک ندارن و بقالی بغل دستش ماسک تولید کرده با پارچه تترون سفید و کش شلوار تو خونه می فروشه هفت هزار تومن. 

بعد از نزدیک به پنج کیلومتر پیاده روی توی خیابونهای شهر به امیدوارکننده ترین صحنه ممکنه رسیدم. پیرمردی با یه عصا که دست دیگه ش داخل کتش بود و خیلی آهسته داشت می رفت و می رفت. شاید اونم دلش پوسیده بود از خونه.

♪ Stanley Myers - Deer Hunter Cavatina